استفاده از فلز برای بشکه فلزی معمولا به سختی پیدا می شود.
و سربرگ ها معمولاً حداقل به مدت یک سال در هوا خشک می شود، سپس به مدت 10 تا 20 روز در کوره خشک می شود و سپس برش داده می شود و به اندازه و پایان مورد نیاز برنامه ریزی می شود.
یک عملیات بسیار مهم اتصال لبه های میله ها و دادن آبله مناسب (برآمدگی میانی) به آنها است به طوری که مفاصل سفت و دور یکنواخت شوند. برآمدگی به بشکه مقاومت بیشتری در برابر فشار داخلی می دهد.
پیچیده ترین قسمت عملیات بالا بردن بشکه نام دارد. چوب ها به صورت عمودی در یک حلقه خرپایی سر قرار می گیرند و یک حلقه موقت روی انتهای دیگر قرار می گیرد.
در این چیدمان، چوب ها از داخل یک تونل بخار عبور داده می شوند تا نرم شوند تا به شکل نهایی درآیند و سپس دوباره خشک شوند.
بشکه‌های ویسکی در این مرحله در داخل ذغال می‌شوند، به طوری که با بالا رفتن طعم ویسکی طعم آن افزایش می‌یابد. آبجو که قبلاً در بشکه های چوبی ذخیره و حمل می شد، اکنون در بشکه های فلزی یک تکه قرار می گیرد.
دستگاهی به نام کروزر انتهای چوب‌ها را برش می‌دهد و کروز را برش می‌دهد، شیاری نزدیک به انتهای چوب که در آن قطعات سر قرار می‌گیرند.
حلقه‌های انتهایی موقتی جدا می‌شوند، قطعات سر نصب می‌شوند و حلقه‌های سر دائمی در جای خود قرار می‌گیرند. حلقه‌های موقت آب‌گیری برداشته می‌شوند و بقیه حلقه‌های دائمی روی آن قرار می‌گیرند.
بشکه های محکم در اکثر موارد با درام های فلزی و حمل و نقل با مخازن فله جایگزین شده اند، و بشکه های شل با کیسه های حمل کاغذ، کارتن های مقوایی راه راه، و بشکه های تخته فیبر جایگزین شده اند.
اگرچه منشا بسته بندی را می توان در ظروف چرمی، شیشه ای و سفالی اولین سرمایه گذاری های تجاری غربی جستجو کرد، اما اهمیت اقتصادی آن از زمان شروع انقلاب صنعتی به طور چشمگیری افزایش یافته است.
