از نظر گیاه شناسی نمی توان انجیر سیاه 1401 را میوه نامید، این یک سیکونیوم است، به این معنی که بخشی از ساقه به یک کیسه امتداد می یابد و گل ها در داخل رشد می کنند.
انجیر طعم و بافت بی نظیری دارد. آنها شیرین و جویدنی هستند. نرمی میوه و ترد بودن دانه های آن ترکیبی زیبا برای خوردن ایجاد می کند.
انجیر خشک در طول سال در دسترس است در حالی که انجیر تازه از ژوئن تا سپتامبر در دسترس است.
انجیر بیضی یا گلابی شکل است و به رنگ های سفید، سبز، قرمز، زرد، بنفش و سیاه می باشد.
می توانید آنها را به صورت خام و تازه، خشک مصرف کنید یا در دستور العمل های مختلف (که در این مقاله به تعدادی از آنها اشاره شده است) بگنجانید.
انجیر در بسیاری از نقاط جهان عجیب و غریب در نظر گرفته می شود. آنها پس از رسیدن شیرین و آبدار هستند و طعم آنها به رنگ آنها بستگی دارد.
میوه ای ساده اما چیزهای زیادی برای دانستن و یادگیری در مورد آن. اینطور نیست؟ بیایید با بازگشت به گذشته و پیدا کردن منشاء و تاریخچه انجیر آن را جالب تر کنیم.
نام “انجیر” از یک کلمه لاتین به نام “ficus” و یک نام قدیمی عبری به نام “feg” گرفته شده است. انجیر اولین میوه ای است که برداشت و کشت شد. آنها بومی هند و ترکیه بودند و در دهه 1500 به آمریکا آمدند.
حفاری های دوران نوسنگی از بقایای انجیر کشف شد که قدمت آن به 5000 سال قبل از میلاد برمی گردد ، آنها حتی در کتاب مقدس به عنوان نشانه صلح و رفاه ذکر شده اند.
انجیر به طور گسترده در خاورمیانه و اروپا کشت شد و در اواسط دهه 1500 به چین رسید. باغ های انجیر معروف جهان در کالیفرنیا توسط مبلغان اسپانیایی در اواخر قرن نوزدهم کاشته شدند.
انجیر در 3000 سال قبل از میلاد توسط آشوری ها به عنوان شیرین کننده مورد استفاده قرار گرفت. گیاه انجیر به عنوان اولین گیاهی است که توسط انسان کشت شد.
